Doğmamış Yıllar Şiiri - Gülten Karadeniz

Doğmamış yılları doğdurmaya çalıştın
Yağız terli ama coşkulu Anadolu kadını gibi
Kavradın sımsıkı tuttun kaçmasın diye,
Özlediğin mutluluğu hep beyninde yarattın,
Gün geldi her gün ektin, meyve verecek diye,
Yılmadan günübirlik suladın, suladın,
Kuruyuncaya kadar gönlünde,
Geriye döndükçe hani o kadının ellerindeki
Derin, yanık çatlaklar gibi umarsız,
Derin, kupkuru çizgiler buldun,
Hala umut ediyorsun ileriye bakayım diye,
Bir hüzün kök saldı, ki gönlünde;
Bilmez misin be kadın kökü ağaç veremez
Öyleyse bu çırpınışın niye