Doğmamış Kızım Şiiri - Yelda Sivil Çelik

Bu sana yazdığım ilk mektup.
Annenin dudaklarından dökülen ilk sözleri duyacaksın.
İlk seslenişini, seninle ilk konuşmasını.
Benim doğmamış kızım.
Belki gözlerini babandan alacaktın.
Yeşil ve derin bakışlı,
Kim bilir saçların sarı mı olacaktı, kumral mı? .
Sana sarıldığımda baban gibi kokacaktın belki de.
Sana baktığım da hayat bir kez daha yaşamaya değer olacaktı.
Ne çok ta hayaller kurmuştum üzerine.
Adını ben koyacaktım.
Öyle bir isim bulmalıydım ki
Sen kadar güzel olmalıydı.
Sen, güzel olacaktın.
En güzel olacaktın.
Çünkü dünyada tek güzel çocuk vardır.
O da her annenin kendi çocuğudur.
Belki hayat beklediğin kadar güzel olmayacaktı.
Güzel olan yanlarını bulacaktın.
İlk anne deyişin, ilk baba deyişin olacaktı,
Bize gelen ilk adımların olacaktı.
Baban işten geldiğinde koşarak kapıyı sen açacaktın.
Babanın cebinden çıkardığı çikolata,
Ve senin babanın yanağına kondurduğun öpücuk olacaktı.
Hayat hep acımasız tarafından gösterecekti yüzünü.
Sen güzelliği görmeyi öğrenecektin.
Koşarken düşecektin.
Dizlerin kanayacaktı.
Biz telaşlanacaktık.
Yaralarını saracaktık.
Sana dair hep umutlarımız olacaktı.
Sen hiç bir zaman büyümeyecektin.
Bizim için hep çocuk kalacaktın.
Dedim ya annem...
Hayat bazen acımasız olacaktı.
Sen güzel yanlarından bakmayı öğrenecektin.
İşte bu hayatın sana ilk acımasızlığı.
Bir kızımız olacağını öğrendiğimiz ilk gün, geçirdiğimiz trafik kazası,
Seni bizden aldı.
Sana dair umutlarımız olacaktı.
Sen bizim için hep çocuk kalacaktın.
Belki gözlerin baban gibi yeşil olacaktı.
Belki sen baban gibi kokacaktın.
Belki de babanın yokluğunda seninle avunacaktım.
Sana sarılıp babanı anacaktım.
Oysa şimdi senden bana kalan tek şey,
Sana yazdığım mektubum.
Sen benim DOĞMAMIŞ KIZIM yok olan umudum.