Doğmak Kader mi? Şiiri - Emrah Bekci 2

Ağlayarak doğacak insan...
Sonra büyüyecek, âşık olacak, sevecek, sevişecek...
Zaman gelecek kemâle erişecek...

***
İnsan...
Günün içindeki an'ı yaşayıp, kalbinin önünde eğilmeyi deneyimleyecek...
Kâmil olan ruh gül kokusuna uyanır,
İnsan...
Rüyaya ölüp, varlığına doğar...
Tüm bu çileler âşk için...

***
Tur Dağı'nda Musa'nın, Nasıra'da İsa'nın, Hîra'da Ahmed'in âşkı budur...
Kokusu siner âşkın, renkleri vardır ebem kuşağı olan...
İşte o an, ölür ölür tekrar doğar...

***
Sonra...
Her yeni günde nefesindeki tatla çiçek açan dalları göğe, kökleri toprağa bağlanır.
Kalbin şarkısı döner, en huzura iç'in özle buluşmasına eşlik eder ufkunun mavisi...

***
Doğu neresi, Batı ne yöne düşer?
Bilmezlerin özlem rengine bulanır, döner gelir.
Âşık'ın gönlüne düşer, huzura davettir bu ömre özlemidir...

***
Âşkın altı yönü, dört iklimi...
Ruhun nefes aldığı kalbi...
Yaşamın tekâmülünde ölümle vuslatı...
Söylesene dostum, "Doğmak kader mi?"