Doğmak Şiiri - İbrahim Doğruöz

Toprakta ruhumun yeşermesi
Serpilip büyümesi
Sonra meyve vermesi gibi

Senin sevgindir
Benim hayat kaynağım

Tohumu sular gibi
Sevgini verirsen bana
Ayakta kalırım ancak

Yani sen benim
Toprağım ve can suyumsun
Ancak seninle büyür meyve veririm

''Toprak çatlamış
Tohum kurumuş
Filizler yanmış
Yağmur duasına çıkmış insanlar
Yaratana yalvarıp ağlamışlar
Toprağı ıslatmışlar göz yaşlarıyla
Dualar gök gürültüsü
Göz yaşları bulut olmuş
Çatlaklar su ile dolmuş yeniden
Tohum yeniden hayat bulmuş
Filizler daha bir canlı fışkırmış
İnsanların içi ferahlamış
Yüzlerinde tebessüm
Kalpleri sevgiyle dolmuş
Bir kere daha inanmışlar
Sevgiye ve inancın gücüne
El ele yürümüşler yağmur altında''

Bir gün
Kesilirse benim de can suyum
Dudaklarım çatlar

Çekilirse damarlarım
Kurursa sevgi filizlerim
Küserse kalbim hayata

Ne kadar ağlarsan ağla
Yeşermez tohumun bir daha

Nafile sevgilim! Nafile
Toprak olur bedenim.

-2000