Doğduğum Yer Şiiri - Agah Özbek

Benim doğduğum yerlerde
Hala çocukluğumun ezgileri var.
Yine dökülüyor sarı sarı yapraklar
İğde ağaçlarının gölgesinde
Yaşlı taşlara sarılmış yeşil yosunlar
Dökülen sarı yaprakların ıslaklığında
Sıçrıyor kurbağalar
Ve
Sessizce akıyor berrak su.
Hep nedendir bilmem
Bağ bozumunun arkasından
Benim için başlar hayat.
Unutulup bırakılmış dallarda
Birkaç meyve
Ve her mevsimde olduğu gibi
Sarı ayva, siyah üzüm...
Dikenli ağaçların arasında
Gizlenmiş
Kırmızı alıç
Ve
Kokulu yaprakların zirvesinde
Parlıyor ceviz...
Bunlardır doğanın son ürünleri.
Sonbaharı bir kırağı kablar
Solmaya yüz tutmuş
Çimenleri
Ve hissederim sessizce
Parmak uclarımın sızladığını
Son körpe yoncaları koparıyor
Sarıdana,
Coşkuyla sallayarak kuyruğunu
Ve
Bir traktör sesi geliyor yamaçlardan
Bazı göçmen kuşları görüyorum
Çaresiz uçuşlarıyla
Elveda diyerek
Kuzeyden güneye.
Çıblak uzun kavakların son çırpınışlarıdır
Sonbahar rüzgarına karşı.
Uzakta bir duman tütüyor
Çeşitli yörelere yayılarak
Yaklaştim yavaş yavaş
Ellerim ceplerimde
Hala sızlıyor soğuktan ayak parmaklarım
Ve lastık ayakkabılar.
Yaklaştım ateşe
Ovarak ellerimi,
Ateşe yaklaşmak ne kadar coşkulu
Ne kadar cana yakın
Kovulmanı bilsende
Çömeliyorsun gererek vücudunu
Yanarken çadırdayan otlar
Ve çubuklar
Ateş diplerinde gömülü patatesin kokusu
Geliyor tüm duygularıma
Ve bakıyorum yükselen dumana
Ağır ağır geziniyor kara bulutlar
Aynı özlem aynı duyguyu
Hissediyorum yanımdakilerde
Onlarda farksız tıpkı benden
Ve bir sıgara yakıyor
Ateşten ürkerek
Yüksek alevlerden yanmış kaşları
Çehre simsiyah.
Tekrar sokuyorum yırtık ceketin ceplerine ellerimi
Yavaş yavaş alçalıyor
Alevler
Yarı yanmış patatesler
Deştikce çıkıyor
Ocaktan tüm bereketiyle
Ve üfleyerek üfleyerek alıyorum
Dumanla ıslanan gözlerim
Ve ardından bir öksürük.
Yükselen güneş
Kızıllığı ile batıyor
Kınalıkapıdan...
Ve coşkuyla uçuyor
Kırlangıçlar
Ve bir rüzgar
Çıkıyor aniden
Son yaprağıda alarak ardından...
7-Ekim-1982-Trabzon