Doğduğum Şehir Şiiri - Batuhan Tulukçu

Bir pazar günüydü yarın okulum vardı
Uyuyordum her şeyden habersiz,
Bir sallantı hissettim uyandım vakitsiz.
Kalktım sersem bir şekilde yataktan
Hızla odadan çıkıp karşılaştım anam ile babamdan.
Sarıldım anneme çaresizce bir şekilde
Babam "yıkıldı yıkıldı" diye feryat etti.
Annem ısınmak için battaniye almıştı dolaptan
Sallana sallana çıktık evimizden
Yağmur yağıyordu bardaktan boşanırcasına
İnsanlar sokaklara çıkmıştı korkudan
Bankları tuttuk düşmemek için
Yer ile gök adeta isyana kalkışmıştı
Durdu deprem birkaç dakikalığına
Biz de sindik bankın bir köşesine
Çekmiştik üstümüze battaniyeleri
Ölümü ya da sabah olmasını bekliyorduk
Hava aydınlandı ama keşke sadece ölümü bekleseydik.

Doğduğum büyüdüğüm şehir yoktu artık
Deprem bütün binaları yutmuştu adeta
Sevincimizi, hüznümüzü almıştı adeta.
Yetmemiş çocukluğumu da almıştı benden
Selamını aldığım, verdiğim insanlar enkaz altındaydı,
Günler sonra ne yazık ki toprak altındaydı.
Yıkılmış binaların arasında gidiyorduk
Sağımız, solumuz arazi olmuştu neredeyse
Tanıyamıyordum artık doğduğum şehri.
Babamın akrabalarının aile binasını gördük
Annem ağlıyor, babam çaresizce bakıyordu binaya
İnsan ne söyler bilemez o anda.
Ben içime içime ağlıyor ses edemiyordum
doğduğum şehre bakıp içime içime ağlıyordum.
Alnımı secdeye götürdüğüm Habib-i Neccar yıkılmıştı
Köprübaşına gittiğim dükkanlar yoktu artık,
Tepsiye et, kağıda et, katıklı, oruk yaptırdığımız fırın yoktu artık.

Issız ve terk edilmiş bir şehirdi Hatay.
Ne polis vardı ne de başkası bekledik 2 gün boyunca,
Sokakta kalmanın ne demek olduğunu anladım o anda,
1,5 dakikada her şey oluyor bu hayatta.
Ateş yaktık ısınmak için bekliyorduk yardım gelmesini
Ev sahipleri ile kiracılar aynı anda ısınıyordu,
Kira yüzüne kavga edecek durum çoktan geçmişti.