Doğduğum Şehir Şiiri - Bedrettin Keleştemur

DOĞDUĞUM ŞEHİR

Doğduğum şehir, yüreğimde hep sen
Zamana kürek çeken kimsesizim…
Gözlerin ilk ışıklarında, ufkun;
Ufkuna baktıkça, adımlar büyür
Adımlar, bir koca sevdaya yürür
Nazarlarımda, nakışında hep sen
Bir hilal gibi, Harput semasından
Ovaya düşen ışık dantelisin…
Hazar Baba’da, kıyamda düşlerim;
Yıkanır Hazar’ın, mavi göğsünde…
Efsunkâr şehir, idealimsin sen
Gönül dünyamın, Fırat’ta kaynağı
Türkülerim Fuzuli diyarından;
Yar elinden aşk kâsesi sunulur…
Şairler sofrasına bağrın açar!
*** ***
Fırçası gönül olanın tuvali;
Sevgi ilmeğinde boyar âlemi

DOST OL
Bedri, “kadri kıymet bilene” dost ol
Kişi, “dostunun yolu üzerinde”
Hayır işlerinde, sevgiden mest ol!
Gönül bağı, aşk yolu üzerinde…