Doğduğum Şehir Şiiri - Ramazan Adil Uysal

bu rüya şehridir doğduğum yer
bir mehtaplı gecenin ardından
tan vakti şafak ortasında
yine ortasındayım bu şehrin
trafik ışıkların altında yapayalnız
ezginliğimle hayatın tam ortasındayım
yosun kokan sahillerden yoksul
beton yığınların körlediği yüreğim
kırılmış bir kalemdir ellerimde
düşlerimden akseden bir kaç satır
yüreğimin köşesinde unutulmuş bir hece
kağıdıma dökülen iki damla göz yaşım
bu rüya şehrin üşüyen bedeninde
bir mum ışığında titreşen düşlerimle
bastığım toprağın her zerresinde
kavanoz dipli dünyanın tam ortasındayım
bir sis perdesi ardına gizlendi şehir
ve birden her şey silindi gözlerimden
bir akan yıldız kümesi şehrin ötelerinden
lambalar kesik- kesik parıldadı eskisi gibi
arabalar hızla geçtiler, kaldırım yoldan
klakson sesleri doldurdu köhnemiş caddeleri
çığlıklar saplandı yüreğine gecenin
bu mahşeri karanlıkta kaybolan şehrin
bir genç kız sevgilisinin kolunda
seyre koyuldu şehri dakikalarca
gölgesi mehtaba yaslanmış türlü hülyalarda
bir gül uzatır gibi samimi ve sıcak
gözleri ışıl ışıl, yaprak yaprak
ve birden ürperdi şehir, duvarları ıslak
ölüm sessizliğine büründü bütün caddeler
gölgelerin titremesi kayboldu camlardan
yine yalnızım bu şehirde
bu rüya şehrin tam ortasındayım