Doğduğum Ev Şiiri - Hüseyin Özdemir

Benim doğduğum ev tahta
Direkleri çamur
Bir tarafta danalar
Bir tarafta biz yatarız
Altımızda kurumuş eğrelti otları
Yatağımız bu, yorganımız bu…
Savrulan dumanın boğuk isli sesi
Bir rüzgarı andırır tepemizde
Hafif bir yel uğultusu sarsardı,
Damdaki hartamayı
Benim doğduğum ev,
Kocaman kestane ağaçları,
Gölegsinde serinlediğimiz iri cevizler
Kışları paylaşırız koyun ve kuzuyla, ne varsa.
Güneşi yutmuş mısır tarlaları
Kaybolan kızıllığın arasından,
Duyduğum şırıltısı,
Bizim Gelevera Deresi’nin…
Benim doğduğum ev,
Tahta bir ranzanın üstü
Attığım ilk çığlık,
Siyah taşlarda yankılandı ilk kez.
Duyduğum ilk ses
Kuzu sesiydi.
Anneme verdiğim ilk çiçek,
Yaban gülüydü,
Dikeni uzun mu uzun..
İlk tattığım acıydı,ızdıraptı
Benim doğduğum ev yıkıktı,
Soğuktu ve ahşaptı.

1987