Doğayla İnsan Şiiri - Abdullah Yaşar Erd ...

Merhaba, yaşlısına, körpesine.
Moruna, menekşesine, meşesine.
Doğa, hep bağrına basar insanı,
Senden ayrılık ölüm dercesine.

Sen ne nankörsün insanoğlu, sen.
Neden olursun düşünce istenmeyen?
Dünya boş bunu kimse anlamıyor,
Biriktiriyor bir şey götüremezken.

Ne zıt bir hayat ki, hep iç içe.
Biri yaşıyor hayatı gönlünce,
Biri açlık-yokluk içinde durur,
Mutludur bunlar, zenginlerce.

İnsan insanı diliyle susturur.
Güzelliği ise eliyle bozdurur.
Dur de Yarab şu bozgunculara,
Berrak suyu zalim bulandırır.

Güzellikler yüzünden katlanıyorum,
Malum yüzünden hep dertleniyorum,
Lanet olsun şu zalim beyinlere,
Bende duaya sığınıp yalvarıyorum.