Doğaya Uymak Zorundasın

Dolu başağın öne eğilir başı,
Boş başağın havada sallanır sapı.
Fay hattına kurarsan evini, yapını,
Ufak bir sarsıntıdan yutarsın hapı.

Kesersen ağacı, yakarsan ormanı,
Toprağa verirsen hormonla ilacı,
Suya katarsan siyanürü, zehri,
Topraktan alamazsın tadı, lezzeti.

Betonlarsan ovayı, yaylayı, merayı,
Bent bent bağlarsan dereyi, ırmağı,
Yaşatmazsan kekliği, domuzu, geyiği,
Süte vermez koyunu, mandası, ineği.

Hiçbir canlı yaşayamaz tek başına;
Ötürmezsen kuşları sabah ağaç dalında,
Nefes vermezse köstebek toprak altında,
Ne bostan biter ne de meyve olur toprakta.

Eğer yaşamak istiyorsan insan gibi dünyada,
Uyacaksın doğanın bozulmaz kuralına.
Her aklın estikçe doldurursan denizi taşla,
Ağlamayacaksın, gel git boğazına kemendi takınca.