Doğaya Sesleniyorum Şiiri - Ruhan Karaelmas

Fırtınalar kopsun, savursun zavallı beni.
Vursun yerden yere, şu yıkılmış bedenimi.
Feryat ediyorum kendime, duyun sesimi.
Söküp alın içimden, yanan bu yüreğimi.

Hiç farkında olmadan, gönlümü ona verdim.
Sebebini bilmeden, onu delice sevdim.
Böylesine yanacağımı bilemedim.
Ona kavuşamadan şimdiden çok özledim.

Yağ yağmur yağ, ateşli yüreğimi serinlet.
Çarpan yıldırımlarınla, beni teselli et.
İnleyen kalbimin acısını hafiflet.
Durmadan yağ, aşkımdan ölene dek sabret.

Sevdiğim kişi öyle güzel ki, sanki afet.
Kalbime yerleşen sevgisi, bir felaket.
Gönlümün katili aşkım, beni terk et.
Çünkü artık dayanamıyorum, affet.

Esin rüzgarlar esin, götürün dertlerimi.
Yüreğimden koparıp, götürün sevdiğimi.
Savurun aklımdan, savurun hayallerimi.
Silin ruhumdan, gönlüme işlenmiş ismini.

Anladım ki deli gönlüm, karşılıksız sever.
Aşka yakalanmak, ne kötüymüş meğer.
Sonu böyle olacağını bilseydim eğer,
Tanımadığım birine, verir miydim değer?

Yağ yağmur yağ, göz yaşlarım belli olmasın.
Gözümden düşen damlalar, yüreğime aksın.
Fırtınalar kopsun, feryatlarım duyulmasın.
Hiç kimse onu sevdiğimi anlamasın.

Esin rüzgarlar esin, şu çilemi bitirin.
Bağrımdaki taşı, ne olur artık eritin.
Şu hayallerimden çıkıp, gerçeğine gidin.
Hasretimi götürüp, sevdiğimi getirin.