Doğarken Ağladı İnsan Şiiri - Ayşe Keleş 2

Her şiire
bir gül dikiyorum
Parmağımdan
kan damlıyor...
Aslında ruhum
mutlu bir çocuktu
Büyüdü kalbim,
büyüdü yalnızlıklar
O beni
hiç anlamıyor...
Benim,
durgun
masmavi gök yüzüm,
denizlerim hiç olmadı
Papatya fallarımda,
hiç seviyor çıkmadı
Ellerim kan revan
bıraktım
uçurtmamın iplerini
Başka rüzgarlarda
başka bir gök yüzünde
yol aldı...
içimde hala
kağıttan gemiler yapan
bir çocuk var
Oysa
kağıttan gemiler
hep batar...
Biliyorum
tamir edilemez
bazı acılar...
Eski resimler
albümlerde sarardı
Her yara
iz bırakarak kapandı
Doğarken ağladı insan
Artık bir incelik
beklemiyorum hayattan
Dikeni
battı kanattı
Şimdi bana
kırıldığı yerden
çiçek açan
şiirler kaldı...
Ayşe Keleş