Doğankent Şiiri - Mustafa Kılıç

Harşit kenarında şirin bir belde,
Doksan senesinde yıkıldı selde,
Şimdi gör ne şirin, hele bir gel de,
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.

Doğankent İnsanı, cesurdur merttir.
Yüreği yumuşak, yumruğu serttir.
Dosta güven verir, düşmana derttir.
Seyreyle Doğankent, ne güzel olmuş.

Denge bacasından, kuşbakışı bak,
Eline dürbün al, gözlüğünü tak,
Kömürü tutuştur, mangalını yak
Seyreyle Doğankent, ne güzel olmuş.

Yolun düşer ise gezide, turda,
Şelâle tozduman savrulur burda,
Aracı sağa çek! şöyle bir dur da,
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.

Her yerden görülür, dandı kalesi,
Kale değil sanki, seyir kulesi.
Zirvesinde çekip, derin nefesi,
Seyreyle Doğankent, ne güzel olmuş.

Kavraz ile Harşit kavuşur burda,
Santral enerji üretir yurda,
Yüksekçe bir yere, şöyle otur da
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.

Biraz özlem, hasret var ise sende,
On kez hatırlarsın, belki de günde,.
Geçerken şöyle bir, yüzünü dönde,
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.

Dağları kıyamda, her yan dik, yamaç,
Tepelerde kar var, sanki beyaz taç.
Uyuyorsan uyan, gözlerini aç,
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.

Doğankent vatandır, sıladır, candır,
Doğankent'li olmak, şereftir, şandır.
Eğer görmemişsen, uzun zamandır,
Seyreyle Doğankent ne güzel olmuş.