Doğanın Feryadı Şiiri - Zehra Atasoy

Nerde benim yeşil saçlı çocuklarım?
Yok edip, yerlerine taşbebekler diktiniz.
Kimse göremiyor gerçek tenimi,
Beton maskeler giydirdiniz.
Seyredemiyorum yıldızların ışıltısını,
Gökyüzü ile arama kalkan koydunuz.
Taşıyamıyorum artık sizi,
Çelik bedene büründünüz.

Gittikçe artıyor üstümdeki ağırlık.
Ateşim yükseliyor, eriyor buzullarım.
Bu nasıl bir körlük, nasıl sağırlık?
Önlem alınmazsa, korkutuyor yarınlarım.
Alev alev yanıyor ciğerlerim, uyanın artık
Görün bu vahim durumu, duyun feryadımı!
Durmazsanız, bitirmezseniz bu katliamı
Nasıl koruyayım, verdiğim temiz havamı?

Kutuplarda ayıcıklarım sembolüm oldu.
Farkında değilsiniz nice canlarım ölüyor.
Yaz, kış birbirine karıştı,
İklimler tersine dönüyor.
Grileşti yeşil alanlarım,
Çehrem değişti, rengim soluyor.

Siz küresel ısınma diyorsunuz,
İhmalinizdir, bu yaşadıklarım.
Parçalar kopuyor ciğerlerimden,
Dökülüyor her bir yanım.
Ne olur, geç kalmadan önlem alın!
Boşlukta kalmasın feryatlarım.