Doğanın Döngüsü Şiiri - Nafiz Faik Erbaş

1.
Uyandım baharım.
Uyandım mevsimlerin cennetine.
Yalınayaklı bir türkü gibi
dalların içinden bir sıcaklık yürüdü toprağa.
Tomurcuklar patladı birer birer.
Ağaç göğsünü açtı yavaşça.
Yeşilin bin bir rengine büründüm.
Ve o ilk nefes
dağın eteğinde tutuşan
Bir ateş, bir sıcaklık doğdu aramızda

2.
Yaz olup geçti zaman.
Yağmur vurdu, güneş yaktı, rüzgâr esti.
Gövdesiyle beni sardı,
Aşk dediğin işte o anlardı
Islanan omuz kavrulan el savrul saç
Yaramızdan çiçeklendik birlikte
Biraz serinlik biraz gölge
Biraz hayat olduk
İki ayrı dal aynı gövdende buluştu
Ağaç içinde büyüttüğü sessiz sevinci
Yaprağının yeşiline bıraktı
ve sevdaları, artık göğe değen
Köklere dönüştü

3.
Biliyoruz ikimiz de
Ömürsüz günlere yaklaştığımızı
Kar örtmeden üstümüzü ayrılacağız
Yavaş yavaş bir sarı yorgunluk çökecek
Sararacaksın
Çaresizce kopacağım senden toprağa
Bir rüyadaymış gibi
Üşüyeceğim sensiz, biliyorum
Sanma ki bu ayrılık sonsuz bir veda olur
Çünkü bizimkisi
Bir sonraki bahara saklanmış bir sevda
İstemesem de
Bensiz çırıl çıplak kalacaksın
Ama inanıyorum ki
Yeniden uyandığımda
Yine seninle olacağım
Açacağım dallarında
Daha bir güzel yeşilinden
Daha bir güzel sıcağına günlerin