Doğanın Dansı Şiiri - Ayşe Uç

Yürüyorum, yeşillerin yarıştığı güzel bahçemde
Bir yanımda renk renk güller, menekşeler, sümbüller
Bir yanımda mis kokulu meyveleriyle ağaçlar
Uzanıyorum bir dala, nameleriyle bana sesleniyor;
Kuşlar, kelebekler, arılar o anda…

Kendimi ne kadar da huzurlu hissediyorum
Günbatımı, çiçeklerin arasından,
Akan derenin sularında;
Raks edercesine ışıldayan güneşi seyrederken…
Bunlardır beni hayata bağlayan güzellikler.

Yatağımdan kalktığımda hemen bahçeme koşuyorum.
Bin bir çeşit aromadan oluşan mis kokuyu çekiyorum içime.
Ömrümün daha da uzadığını hissediyorum
Sonra da başlıyorum toplamaya
Biberleri, domatesleri, salatalıkları…

Hayat veriyor bunlar bana…
Yaşadığımı, doğanın mucizelerini, olağanüstülüğünü
Her sabah bir kez daha anlıyorum.
Şükrediyorum geldiğim için hayata,
Uyandığım için bir güne daha…

Gözlerimi kapattım
Suyun sesine verdim kendimi
Düşündürüyor beni bu ses;
Bu derede akan su benim,
Dolaşıyorum diyar diyar, çağlıyorum, coşuyorum.

Balıklara yuva oluyorum, yem oluyorum.
Onların her yüzgeç hareketinde tadıyorum;
Endişelerini, öfkelerini, korkularını…
Göz alıcı bir ahenkle dans ediyorum karışıp aralarına.
İmrenerek bakıyor bana taşlar, balıklar, çiçekler…

Birden rüzgâr esmeye başlıyor hafiften
Suyun dalgalanışıyla kendime geliyorum.
Bakıyorum ki bahçemin ortasındayım ve dereden ayrılmışım…
İşte ben her sabah bunları yaşıyorum
Daha da artıyor umutlarım, mutluluklarım, heyecanlarım…