Doğanın alegorisi Şiiri - Murat Tali

Orkide, inceliğini kırılganlığında saklar,
ısırgan, dokunanı yakarak öğretir mesafeyi.

Sarmaşık, sabırsız bir sabırla işgal eder,
çınar, gölgesinde asırlık yalnızlık büyütür.

Ortanca, sessiz bir kalabalığın simgesi,
tavus erkeği görkemle yanar,
dişisi naiflikle dengeler ihtişamı.

Balık, suskunluğunu derinliklere bırakır,
martı, arsızca çığlık atarak göğü parçalar.

Renkler kendi oyununu sürdürür:
Yeşil, sevmeyi hatırlatır,
Mavi, anlatmaya çalışır,
Kırmızı, öfkeyi taşır,
Sarı, hep arafta tutar.

Ve bütün bu sesler, dokular, renkler
bir araya gelip
adı konmamış bir hikâyeyi fısıldar.