Doğanhisar ve Ben.

Orada bir şehir var, çocukluğumu kusar;
Ne vakit çıkıp gitsem kucaklar Doğanhisar.
Her muhiti zamana direnir ezel gibi,
Hiç talibi olmamış, bakiye güzel gibi..
O sivri tepesinden bin yıldır ufka bakar,
Efsane, Kızıl Işık bir görseydim ne yakar?
İçyerden Kirez Dibi, hemen Gâvur Harmanı;
Topladığım Haşgaşın her tanesi bir anı!
Öküz Bunarı faal, içmese de öküzü;
Sol tarafı Yenice, Çetmealtı sağ yüzü.
Gölcük uzaktı bize, tırmanırdım bir saat;
Dereözünde saklı söylediğim her naat.
Vişne ağaçlarında çağırdığım türküler,
Kırı yıl sonra başıma beyaz beyaz düştüler.
Kadirin Bağlamaydı bize yüzme havuzu,
Gençliğe ulaşırken bulduk nur klavuzu.
.
Lâkabla anılırdık, dedem: Desdici Bekir;
İki lokma helâle esir yaşadı fakir!
Şu gelen Goca Kâzım, şu Bülücün Hüseyin;
Hamı bağırıp gelir, okşayın, incitmeyin.
Delisiyle velisi fark etmezdi, tek safız!
Göreni utandırıp, çekti gitti Kör Hafız!
Değişen çehren gibi nesillerin değişti,
Bir zaman makinesi tüm tırpanları biçti!
Gölcük mesire yeri, tekmil olmuş muhteşem;
Gırüstü bakıp durur, nasıl şımarsın neşem?
Biz koca şehirlere feda etmişiz seni!
Onlarca göletinde ıslatırsın buseni..
Küçük havzan huzurlu, aldırma Doğanhisar!
Mütevazı başını kaldırma Doğanhisar!
Teselli düştü bana, senden hatıralarız..
Aslında Doğanhisar, ne sen, ne de biz varız!
Desene Doğanhisar, gidenin çok kalandan..
Babam anacığıma nikâh kıymış yalandan…
Kabrinde mukim babam, anam gitmeye hazır;
Son hamuru yoğurmuş, sanki tekneyi kazır!
Toplanırız her bayram, eteğinde gülmeler..
O gözünü yumunca sürer mi ki gelmeler?
İçim deşildi sanki, bitmiyor hissiyatım;
Atmış yılın özeti, Doğanhisar hayatım…
Neresinden başladım, nasıl bitirmeliyim?
Maktaından üç misal bulup sevinmeliyim.
Bu minvalde geçerdi Doğanhisar’da zaman;
Harmanlar arsa olmuş, ne düğen var, ne saman!
.
Doğanhisar içimde yemyeşil bir bahçedir!
Birkaç lisan bilsem de o bende tek lehçedir!
.
Kadını edepte hür!
Erkeği mertlikte gür!
Hey hat! Benimle büyür,
İhtiyar Doğanhisar…
.
Hani, karanlığında “löküslü” kınacılar?
Düğün salonlarına akın, akın bacılar..
Suretin aynı suret, âdet şehir âdeti..
Dövünsene azizim, toprak aldı şöhreti!
Kuzyaka kabristanı bu sebepten bahtiyar;
Her gönül O’nu arar, kadın, erkek, ihtiyar…
Doğanhisar denince akla ilk O gelirdi;
Manâda Doğanhisar bir mübarek şehirdi..
Vadilerine ALLAH nidaları gizlemiş,
Ormanların da öksüz, ağaçların kirlenmiş.
En mukaddes sızımdır sende hatıra kalan!
Mazini sıyırmadan sen yeşille boyalan.
Hissiyatı bendendir, karışmaz Doğanhisar;
Rasih Hocam gideli konuşmaz Doğanhisar!..