Doğan Her Güne İsyanım Var Benim

Yalnızlıkların şehrinde doğmuşum ben,
Doğan her gün ölüm döş eyim sanki benim,
Ne yapsam boş,
Çilekeşli bir hayatın izlerini taşır içim,
Ne zaman önemser beni ne hayat,
Yalnızlıkların şehrinde bir hayat benim ki,
Kimim ben tanıyan var mıdır bu serseriyi,
Yok bu böyle olmayacak,
Duvarlarım suskun sanki bana,
Sessizce bakar gözleri suskun,
Ger gece binlerce defa asılırım saki,
Ne zaman anlar beni ne duvarlarım,
Bir sevda düşünde hiç bulamadım kendimi,
Bir tanısalar beni bir tanısalar,
O zaman anlarlar yalnızlıkların kar etmediğini,
Şimdi susuyor yüreğim,
Her doğan gün sanki ölüm düşeyim oluveriyor,
Daha bir küskün durduruyor beni hayata,
Yalnızlığa bir o kadarda itiyor,
Ne zaman bitecek bu hasret kim bilir,
Çok uzaklarda bir yıkık şehirdir kalbim,
Hayata küskünlüyüm hep bu yüzdendir benim.

05.07.2006