Doğan Güneş Şiiri - Filiz Ocakoğlu

Ben nankör bir sevdanın
Uslanmaz bekçisiyim
Gururumdan eğilmese de başım
Yıllar boyu dört duvar arasında
Senin eserindir yalnız kalışım…
Sanmaki yoktu benim de
Kanatlarımda bahar rüzgarları
Mis kokulu yediverenler
Bir kuşa bir kurda yem atar gibi
Savururken en masum duygularımı
Ben doruğundaydım baharlarımın…
Sen hiç yalnız kalmadın ki
Kırılmadı ki ben gibi kolun kanadın
Aslında ben sana hiç kıyamadım
Sırf sen üzülme diye
Ben kör oldum çoğu zaman
Duymadım, dokunmadım sevinçlerine
Toyluğundan gelen heveslerine
Bazen bir bebek gibi sarmalarken
Bazen bir ana sabrıyla sustum
Ele düşmana karşı kan kusarken…
Vicdanının açtığı zalim yaralarını bile
Ben değil miydim iyi eden
Ruhumun acımasız isyanına inat
Sana senden daha çok anlayışlı şefkatimle…
Bu gün hiç yaşanmamış gibi
Hatırlamıyorsun değil mi
Zamanın verdiği fırsatla
Sana dünü bana bir ömrü
Kabus eden hikayemizi…
Şimdi istemiyorum artık bir şey
Nafile benim için tüm davetlerin
Sende kalsın bundan böyle
Bahar kokulu rüzgarlarım
Yedi veren güllerim…
İster kokla, ister savur
İstersen at dört bir yana, bana ne
Ben yalnızlığımın
Kırgın köşesinde
Yorgun ama başım yine dik
Elimde tüfengimle
Son kez nöbetindeyim…