Doğamatik Kozmos'tu Şiiri - Evrim Evrensel

Yeşilin benzi sarardı,
Kahve içti ağaçlar,
Sürüye salınıp koçlar,
Kuzulamak üzere baharda,
Ve kırlara salındı kuzular,
Hep aynı idi gün batımı,
Ve hatta doğumu...

Ateşi, söndü kül oldu,
Buz kesti gibi,
Ak kefenler giyindi, üşürcesine doğa,
Beyaz gelinlik giyindi ağaçlar...

Ağladı, tutamadı karlar kendini,
Göz yaşı sel oldu,
Bendini yıktı,
Çıldırdı, koşuştu...
Kuşlar düğün tuttu.
Orkestra ahengiyle,
Sunarken müzikten ziyafetler,
Nebatatı Yedirip içirdi, doyurdu..

Nergizler esansını esirgemedi
Püskürttü cömertçe,
Kokular yaydı dört yana
Her bir yana...

Sandıklarını açıverdi ağaçlar,
Yeşil libaslarını giydi,
Gelincikler kan döktü yeşillere,
Sümbül boyununu büktü,
Hercai menekşe yine yaptı yapacağını,
Kardelenin boynunu bükük koydu.
Bekleye durdu Kardelen sabırla,
Hep yaptığı buydu zaten...
Her şey otomatikti,
Arzuydu, istekti,
Zorakilik yoktu,
Kaos yoktu,
Emsali görülemez bir uyumluluk,
Coşku dolu bir ahenkti.
Doğamatik Kozmos'tu...

21.11.2015 Kazdağları