Doğa Ve Yaşam Üstüne Şiiri - Ahmet Bahçevan

Uzayan bir temmuzun kıyısında
güneş ve deniz arasında çıplak
ve darmadağın duygularla
kalabalığı boğan yalnızlığım
geçerken çocukluk anılarımdan
düşünüyorum
yıldız tufanıyla harman yerlerinde
sessizliğin tutuştuğu geceleri
nasıl da parçalardı çoban köpekleri

Seviyorum
giderek bütünleştiğim doğayı
sisler içinde dalgın yamaçları
saksılarda boynu bükük karanfili
İzmir’i olduğu kadar Sivas’ı
bozkırda mahzun çiçekleri
ve Ahmed Arif’in Adiloş Bebe’sini
seviyorum hep aynı içtenlik
hep aynı ince kederle

Ben acele yaşıyorsam
hayatın çavlanıdır acı
yaşamım değil bir başına
yaşamım
kırık dökük yaşamların toplamı.