Doğa ve İnsan Şiiri - Servet Suner

Bu hafta sonu havayı bir insanla bütünleştirdim adeta.Bir insan düşünün; her şeye sinirleniyor,diyelim hızlı,hızlı gederken kapının kolu(tutamağı) elbisesinin koluna takılıyor ve onu çekiyor
Veya giderken ayağına halının ucu takılıp onu sendeletiyor gibi çok ama çok basit şeyler çileden çıkmasına neden oluyor,fırtına gibi hissediyor kendisini o insan.biliyor bunların hiç biri bu kadar sinirlenmesine sebep değil.Hani bir ağlasa içini boşaltsa rahatlayacak sükûta erecek ama ağlaması içinde sebep yok,ne yapsın.Kafasının içinde gelmişi,geçmişi evirip çevirmeye başlıyor.Yok rahmetli
şöyle yaptıydı,yok filanca şunu yaptıydı da ondan böyle olmuştu,derken gözpınarları muslukları zorlamaya başlıyor.birden iri,iri damlalarıyla yağmur pencerenin camlarını yıkamaya başlıyor.öyle bir güzel yağıyor ki anlatılamaz.
OOOhhh! be uzaktan uzağa gelen gök gürültüleri; koluna takıldığı için duvara çarpmasıyla badananın hafif bozulmuş haline yada ayağına takılan halının katlanmış olduğunu görüp o zamanlardaki halinin komikliğini düşünerek kahkahalar atmasını anımsattı.
İşte böyle,doğa ve insan dünyanın birbirini tamamlayan iki ayrı parçası.
Aşağıda gönderdiğim yazıyı okurken,bir ben değilmişim böyle hisseden diyecektim ki benden beterleri de varmış dedim