Doğa ve İnsan Şiiri - Cahit Pehlivan

Bir ıssız dağ başında oturdum.
Sigaramı yaktım düşünüyorum.
Doğanın bize yaptığı cömertliği,
Gözlerimle görmek istiyorum.

Bak kardeşim şu ağaca,
Dalında sıçrayan sincaplara,
Ağzında yem getiren kuşlara,
Gölgesinde dinlenen insana.

Bak kardeşim ağaçtan aşağı.
Gör taşların arasından fışkıran kaynağı,
Toprağı kabartan solucanı,
İnsanları korkutan yılanı.

Bak kardeşim bak uzaklara,
Yapraklar selam mı duruyor esen rüzgâra?
Bir dâhi melodimi yapıyor, coşan ırmağa?
Bülbül namesi kalır mı gül dalında?

Hepside doğanın bahşişidir insana.
Dolaşırsan görürsün deniz kıyısında.
Doludur, midye kabukları ve rengarenk taşlarla.
İnsanlar alır bunu pano veya çerçeve yaparak,
Asarlar evlerine, doğaya şükran duyarak.

İzmir