Doğa ile Sohbet Şiiri - Mehmet Işıkoğlu

Yemyeşil görünce yerin yüzünü
Doğaya çevirdim gönül gözünü
Dedim anlat bana işin özünü
Dedi sırrım saklı ilim gölünde

Dalıpta oraya alırsan nasip
Olursun o zama adeta tabip
Sorarsın halimi arada gelip
Anlatırım sana kendi dilimde

Yapraklarım yeşil hayat kaynağı
Yok eder onları anlamaz çoğu
Üzülür kaplarım her yeri buğu
Köpürürüm afet akar selimde

Gizlerim cevheri özümde kat kat
Güneşim bahşeder sizlere hayat
Ne çare deldiniz ozonu heyhat
Kalmadı süzgecim başka elimde

Çok değer veririm denge düzene
Katlanırım üzerimde gezene
Su veririm toprağımdan süzene
Sevgi dolu aşk saklarım gülümde

Bana karşı olmayın fazlaca katı
Zehrederim sonra size hayatı
Sağlığım canlının kendi menfatı
Dikkat edin hayat olmaz kelimde

Hikmet dolu havam yağmurum suyum
Enerji dağıtır bulursa uyum
Güzelliklerime olamaz doyum
Bazan baş sallarım öfke halimde

Bana dost olana saçarım neşe
Nedense dostlerım verir ateşe
Onların tutumu bana endişe
En sonunda buluşuruz ölümde

20.07.05/Köln