Doğa İhaneti Şiiri - İbrahim Kurt 2

eyy asi insan toprağın oğlu
doğa ihaneti asla affetmez.
yağmurun nimeti güneşin dölü,
kainatı seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

Elleme pınarı göz yaşı aksın
vadilerin yamaçları gül açsın
yapraklar yeşersin güneşe baksın,
Çiçekleri seven kuru laf etmez,
doğa ihaneti asla af etmez.

Dünya malı bohçalayan bey idi,
yeşile maviye kastın ne idi
sen türkünü söyle turna toy idi,
sunaları seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

altına serilmiş hasıra takma
üstüne örtülmüş yorganı yakma
tabiatın sevdasına hor bakma,
mevsimleri seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

Sen doğanın ürünüsün çok yaşa
ne başkanı bilir ne ağa, paşa
düşünün ki yarın sabah gün haşa
aydınlığı seven kuru laf etmez,
doğa ihaneti asla af etmez.

iltifat et şarkılarla tohum ek
toplu ürününü paylaştır tek tek
sen sevgini sun o sana ekmek,
toprağını seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

kucağında neslimizi büyüttü
dizlerinde salladı da uyuttu
sırtında taşıdı elinden tuttu
anneleri seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

İbrahim Kurt söyler dinleyen nerde
toprak çiçek açtı yattığı yerde
bakın insanlığın düştüğü derde
insanları seven kuru laf etmez
doğa ihaneti asla af etmez.

İbrahim Kurt Pınarbaşı/Kayseri