Doğa Ana Bir Gün Daha Verdi Sana

Doğa ana bir gün daha verdi sana,
Üretmen için, düşünmen için.
Yapamadıklarını yapabilmen için ölmüş arkadaşlarının.
“Şunu da yapıp öyle ölseydim” dediklerini.
Yüzlerini güldürecek işler, onların, mezarlarında.

Doğa ana bir gün daha verdi sana,
Tek bir yaprağı mı kaldırmaya gücün yetiyor,
Koca bir ağacı mı?
Bitsin diye bu kara çağ, bu hüzün mevsimi.
Öyle de böyle de kabul eder seni doğa ana,
Anımsatır sana, ondan geldiğini, yine gideceğini ona.

Doğa ana bir gün daha verdi sana,
Bir el uzatman için, o ağır yükler altında yıkılanlara.
Dinlemek için onları, sarmak için yaralarını.
Hiç bir şey beklemeden, bir şey nedir bilmeden.
Nasıl ki beklemedi senden hiçbirşey doğa ana,
Nasıl ki koşulsuz sevdi seni.
Sana da öyle sevmek yakışır insanları.

Doğa ana bir gün daha verdi sana,
Bir hafta daha verir mi, bir ay daha,
Bir yıl daha verir mi? Kim bilebilir ki...
Bilemiyorsak kaç gün verdiğini bize,
Sık sık görüşmeliyiz sevdiklerimizle.
Ya onlar ya biz karışırız diye toprağa,
Kimbilir ne zaman, nerede, hangi koşullarda.

Doğa ana, borçtan say sen verdiğin tüm günleri bize,
Yaşayarak, kucaklayarak yaşar olanı,
Anarak yatanı, aramızdan ayrılanları,
Ödesek işte böyle borcumuzu, olur mu?

Doğa ana az mı verirsin çok mu verirsin, sen bilirsin.
Az da versen çok da versen yine de annemizsin.

28 Ocak 2012

Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Gümüş Bir Kolye: Şiirler 2012 [A Silver Necklace: Poetry].