Doğduğun gün yeni bir başlangıç yapmaya karar verdiğin gündü. Büyümeye başladıkça almamız gereken dersler ile vermemiz gereken sınavların toplamı gibi görünen hayatta kendimize mutluluk çıkarımları yapıp sevgiye dair varsayımlardan bulunup durduk.
Bizden çok uzakta olduğuna inandığımızı sevgiyi her demde arayıp durduk, durduk, durduk.
Gün geldi zaman anlamını yitirdi ve fark etmeye başladık, aradığımız şey kendi varoluşumuzda gizliymiş. Avuçlarımız ile tutacağımız ve bir şelaleden kana kana içeceğimiz kadarda bol ve mutluluk verici imiş ve tekrar durduk bu sefer kendimizde olanı izlemeye başladık. Emin olmak istediğimiz şey mi bu diyerek. Yine kaçırmaya başladık mutluluğu ve sevgiyi ve dedik ki biz bu dünyaya acı çekip kendimizi bulmaya geldik.
Oysa bizler güzellikler içinde kendimizi bulma konusunda daha yetenekli varlıklarız çocuklar buna çok iyi örnekler fakat biz büyüyen düşlerimizin bize oynadığı oyunlarla gerçeği kaybettik.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta