Dizelerin dolaşan yara.. Şiiri - Murat Ülkü

Dizelerimde dolaşan bir zehir var,
Sözlerimde birikmiş acı bir yara.
Menfaatin gölgesinde büyüyen,
Kalbi kirli, ruhu simsiyah bir rüya.

Gülüşünde sahte bir parıltı,
Sözlerinde gizli bir hesap var.
Elini sıktığında bile hissedilir,
Cebine uzanan soğuk bir el var.

İhanet biriktirir, sırtından vurur,
Sonra gelir bir de masum rolü oynar.
Kendi kirli oyununda bir gün kaybolur,
Vicdanı kurumuştur, kararmış ruhu kanar.

Dürüstlükten dem vurur, doğruluktan bahseder,
Ama aslına bakarsan her şeyden bihaber.
Küçücük bir menfaat için iki büklüm eğilir,
Kendi değeri insanların gözünde hiçe sayılır...

Dostluk maskesiyle yaklaşarak sömürür,
Doyunca işi biter, kalan kırıntıyı bile süpürür.
Ne insanda viçdan ne de geride bir iz bırakır,
Çünkü çökmüştür ruhu, ruhsuz bedeni çürür.

Gözünde bir perde, dilinde yalanlar,
Dost akraba denez bir kurban arar.
Kaçıp giderken yediği çanağa pisler,
Gayrı insan misali, akıl eder de fikir edemezler...

Bana "değiştin" diyecekler, oysa onlar değişmiştir,
Her biri kendi menfaatlerine köleleşmiştir.
Küçücük bir çıkar için iki büklüm eğilir,
Bir parça kemik uğruna insanlığını çiğnetir.

Demem o ki ne kemik uğruna köpek olun,
Ne de bir parça leş uğruna çakal olun,
Ben hayatım boyunca hep dik durdum,,
Düz yasadım onurumu kimselere çiğnetmedim.

Kötülükle kalbine birikir hep kir pas,
Ne dost tanır ne de arkadaş bilir.
Tek sermayesi sahte bir maskedir,
Menfaatin peşinde yerlerde sürünür.

İşte bu yüzden, duracağım insanlardan daha da uzakta,
Menfaatin kirli yüzünü görür bilir yine de akıllanmaz Murat' ta,
Düştü kalktı eğilmedi, boyun bükmedi hiç kimseye bu hayatta,
Kurt gibi bir ömür sürdü, tüm iki yüzlü itlere leşci çakallara inat.