Dizelerce Şiiri - Altan İlhan Arslan

Hele dur! Bir adım gitme. Tuhaflığım düşmedi henüz gölgene.
Bir kılıç boyu daha uzanmadık. Kınında dursun dil, kaleme sarılmasın!
Güneş gibiyim bu vakitler, kâğıtlarını yakar içimde ki öfke.
Bu demsiz zamanlarda, her mısra silinir. Ziyan olur kâğıtların.
İstersen uzatalım, hecelerin üstünde tutuşalım savaşa
Çek hadi tümlecini, savur özneme, sıfatının tuzağına hazırım!
Devriksin daima, cümlelerin yerde toz koparıyor, şimdi ben
Kuruyorum zembereğini mısraların, uyaksız bir ataktayım.
Kalem gibidir gözüm, özgürdür! Toprağım kâğıttan bir dünya
Yok! Öyle ay gibi tavana asılı bir düşten, yere dökülsün!
Okyanustan yükselecek kanatlarım yok, keskindir düşlerim
Hokkası sonsuzluktur bu bende ki kalemin.

Na tamam dememdim ki, olura satmam ben hiç tümceleri
Noktası olur bir önce devirdiğim, bir sonraya ünlem koyar!
İki satırda durmam öyle virgülsüz, vardır kalemin bir bildiği
Hicv etmem yıldızlara ben! Durmaz yerinde, yıldızda haindir.
Sende…
Hani! Aşka uzansak kalemden desturlu, kaç kip eder senin yüreğin!
Kaç damla mürekkep eder ki dizelere sığmayan bir kahpe!
Hani! Yüzüne gözüne lirizmin, aşağılık bir edeple yaklaşan o
Kaç paradır yüreğin? Her dize kazınmış üstünde kâğıdımın.
San ki bir evladır kucaklamış, neren doğru! Neren eğridir!
Kaç cümle ihanet, kaç nefestir! Tüketilen sevgiye yazarsa kalem
Altından girip ağzından çıkacağım! Ne yüzündeyim, ne gözünde
Hangi babından girse kalem, mısramın bir yerinden sen çıkar.

Hele dur! Bir adım gitme. Tuhaflığım düşmedi henüz gölgene.
Söylemedi kalem ahdini daha söylenecek çok şey var dizelerce.