Diz yarası Şiiri - Dağlar Özügüç

Biz çocukken çok oynardık
Oyunda düşüp yaralanırdık
Yaralarımıza toprak basardık
Diz yarası büyüyünce geçer dediler
Büyüdük diz yarası geçti
Sevdiklerimizi yüreğimize bastırdık
Ama gönül yarası hiç geçmedi
Özlemimiz içimizde büyüdü
Şevkat ise hatıralarda kaldı
Kalan o mahsun ömürde artık
Gözümüzde de hep yaş vardı

Sevdiklerimiz birer birer gittiler
Bizleri sevgilerinden mahrum ettiler
Varlığı serveti belki büyüttüler
Ama kültürlerini giderken götürdüler
Mutlu yaşam kodları olmadan
Hayatın derdi ve kasveti ile mücadeleyi
Üzerimize yıkıp bırakıp gittiler
Soğuk yalnızlığımız ile baş başa kaldık
Hiç ama hiç değmedi doğrusu
Gidenlerin hepsi sıla diye inlediler
Bizde yerlerini bir türlü dolduramadık

Büyüdük ama boynu bükük
Büyüdük ama hasretimizde büyük
O yüzden ruhumuz hala çocuk
Bu saatten sonra tadında ne kalır
Bu sararan hazan mevsiminde
Herşey yozlaşır insanla birlikte
Geceyi baba ocağında geçirenler
Ömrün tüm ikbalini bir gecelik vuslatta sanırlar
Oysa yaşanacak daha ne güzel günler var
Sabır ile yarınlara inanmayı bir bilseler
Bu dibi delik dünya sevenlere kalır