Diz Çöktürüldüm Şiiri - İsmail Türkmen

Ulu dağlar gibi yüce başım
Ne toprağım kaldı ne taşım
Küs oldu Azeri can kardaşım
Diz çöktürdüler darda başım

Mekân tuttular Vaşikton’u
İhlâsa bağladılar her yolu
Açmak için Ermeni’ye yolu
Diz çöktürdüler darda başım

Yedi düvele karşı durmuş soyun
Malazgirtte, başlamıştı bu oyun
Dine bağlandı, unutuldu soyun
Diz çöktürdüler kalmadı boyun

Karabağ’da eza çekerken balalar
Yüreklerini Nevyor’ka salanlar
Avrupa’yı kurtuluşa yol sananlar
Diz çöktürdüler ağlamasın analar

Güneyden vururken işbirlikçiler
Gardaş boğazına sarılı Ermeniler
Batıdan dinime uzanan haçlı eller
Diz çöktürdü, ağlasın yaşlı nineler

Satılırken topraklar müsaviye, araba
Yola girdi hançer yüklü nice araba
Arkadan vuruldu Nahçivan’da balalar
Diz çöktürüldüm, yüreğim haraba

Kurtlar sofrasında yalnız kaldım
Atamdan, yurdumdan ayrı kaldım
Çok tarihten, az dersler aldım
Diz çöktüm, çaşıtlara muhtaç kaldım

Birer birer istila edildi kalelerim
Müstevli doldu yurdumda illerim
Özentiye özendi asil gençlerim
Diz çöktürdüler seni asil milletim

Çok durmam yığsalar da sırtıma
Yedi düvelden oluşan jandarma
Koşar Mustafa Kemaller imdadıma
Diz çöksem de can fedadır yurduma

Silkin ve kendine dön Türk milletim
Çanakkale şahittir nicedir kuvvetim
Servinizi nasıl bir güçle yok ettim
Diz çöksem de şahlanır yine asaletim