Diz Çökmeyenler Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Hakkı savunmak
bazen bir ömürdür, kardeşim,
bazen bir tek kelime,
bazen suskun bir bakışın içinde saklı
ateşten bir yemin.

Zulme boyun eğmemek
kulağa kolay gelir,
ama bilirim,
bunun bedeli bazen evinden,
bazen uykundan,
bazen de yüreğinden kopar.
Yine de eğilmedi boynumuz,
çünkü eğilse çatlar toprak,
eğilse susar umut.

Gerçeği haykırmak
bir dağın doruğuna çıkmaktır sanki,
rüzgâr yüzünü keser,
soğuk parmaklarını boynuna dolar,
ama sen bilirsin
aşağıdaki karanlığa
o ses lazım.
O ses,
bir halkın kendi içinden yükselen
en diri çığlığıdır.

Suskunluğu kırmak
kırlangıçların ilkbaharı müjdelemesi gibi.
Bir sabah bakarsın,
karanlık duvarlara çöreklenmiş korku
yavaş yavaş çözülür,
sesler büyür,
ve kalabalık aynı anda nefes alır.
İşte o nefes
özgürlüğün ilk adımıdır.

Adım adım direniş
bazen çamurlu bir yol,
bazen kavruk bir rüzgâr,
bazen de yüreğin en karanlık köşesinde
ateş olup tutuşan bir inat.
Yürürsün,
düştükçe kalkarsın,
kalktıkça çoğalırsın.

Adalete tutunmak
kanı ıslak bir taş gibi durur avuçlarında,
kaygan, incinmiş,
yine de tüm gücünle sımsıkı sararsın.
Bırakırsan
karanlık çoğalır çünkü,
bırakırsan
diz çöker gökyüzü.

Karanlığa meydan okumak
tek başına bir kibrit çöpünü
sonsuz geceye kaldırmaktır belki,
ama bilirsin,
bir kibrit yeter bazen;
bir kıvılcım,
bir nefes,
bir direniş…
Ve ardından
eller çoğalır,
ışık çoğalır,
sen çoğalırsın.

Ey yarasına rağmen yürüyen insan,
bil ki:
bu yol,
yüzyılların içinden gelen
kökü derin, toprağı ağır bir yürüyüştür.

Hakkı savunmak için çıktın yola,
zulme boyun eğmemek için taş kestin dişlerinin arasında,
gerçeği haykırmak için sesini kanattın,
suskunluğu kırmak için yumruğunu vurduğun her duvar
bugünün değil, yarının kalbi içindi.

Ve sen,
adım adım direnişi kendi göğsünde büyüten,
adalete tutunan,
karanlığa meydan okuyan insan…

Bil ki:
Gün gelir,
dağlar bile eğilir önünde
sen eğilmezken.