Diyorum Ki... Şiiri - Nazlıhan Hasköylü

benim adım bağlama;
divan’ dan cura’ ya teli burulup, göğsü vurulan
sesi perde perde yayılan dünyaya
gövdesi en çok yaralanan, en çok suçlanan tezenesi
sapı en çok kırılan ve en çok yakılan bağrı
anadolu’ nun kabuğuna sığmayan meyvesi;
boyun eğmeyen zulme, baş kaldıran zorbalığa
dostluğa adanan yücelten kardeşliği
barıştan yana nar gibi çoğaltan türküleri.
öyle ki; siz,
siz savaş nidaları atıp kuytularda gizlenenler
siz asla kökümü kurutup türkülerimi yok edemezsiniz…

benim adım kabak kemane;
yaylı sazlardanım, perdesiz üç telli
kabak derler ıklığ derler rebap derler
yine de değişmez hiçbir telimin sesi
çelik çıktı mertlik bozuldu
yayım artık at kılından yapılmaz oldu
ama teknem var ya teknem, hala yürek zarıyla kaplı
ondandır nağmelerimin insanı sarması
ondandır sesimin bu dost tınısı.
öyle ki; siz,
siz bulutları griye boyayıp gökyüzüne rüzgar ekenler,
siz asla zarımı delip yüreğime giremezsiniz…

benim adım kemençe;
kardeşiz kabak kemaneyle
o ege’ de yüzerken ben kürek çekerim karadeniz’de
boyuna posuna bakmadan kavgaya durur
hırçın sulara direnir küçücük bir kayığa benzeyen bedenim
sonra yaylalarda koştururum tavşan kulaklarımla
parmak ucuyla değil tırnak iziyle yeşertirim toprağı
gölgesiz salınırım dost yüreklerin üstünde
can katışım ondandır çay fidelerine fındık bahçelerine.
öyle ki; siz,
siz kardeşi kardeşe düşürüp küstürenler
siz asla bağımı çözüp yerimi değiştiremezsiniz…

nefesli sazdır benim adım;
dilliyim, dilsizim, çoban elinde kavalım
sevdayı anlatırım dokunmadan şeytan deliğine
kutsanırım anaların dilinde ağıt olur ağlarım
sipsiyim kartal kanadındaki kemikle süzülürüm maviliklere
zurnayım usta elinde halaya katarım gelini düğünde
gırnatayım en ağır kayayı oynatırım yerinden
mey olurum ney olurum dokunurum şah damara ince ince
varım yoğum insandır benim yani hayat yani can yani dirim
öyle ki siz;
siz hain pusularda cana kastedenler,
siz asla dilimi bağlayıp nefesimi tüketemezsiniz…

ritm sazdır benim adım;
davulum, gümbür gümbürüm harmanlarda meydanlarda
döşümü adarım tokmağa çubuğa, artar sesim vuruldukça
zilli maşayım, tefim kız evinin gözdesiyim
kaşığım tarlada ovada keklik kanadında
darbukayım hüzündür okşaya okşaya dağıttığım
bensiz ne açılır ne kapanır kapısı türkü bağının
olmazsa olmazlarındanım dost otağının
öyle ki; siz,
siz karanlığa alkış tutup umuda diş bileyenler,
siz asla damarımı kesip derimi yüzemezsiniz…

benim adım türkü sever;
ninnilerle manilerle büyütüldüm
sevdalandım sevda yazdım türkülere
kederimi döküp ağıtlara
yüreğimi dağladım uzun havalarda
deyişlerle semaha durdum
halaylarda zılgıt çekip ter attım horonlarda
yandıkça yüreğim bozlaklarda serinledim
filizlendim söyleyen oldum söyleten oldum
dost dost diye sürgün veren ozan oldum
öyle ki; siz,
siz güneşi söndürüp baharı kışa çevirenler
siz, siz asla bağrımda yeşerenleri sökemezsiniz…

Nazlıhan HASKÖYLÜ