Diyorum-dur- Şiiri - Furkan Berke Can

''Seni (...) kaybetmekten korkarım'' demiştim ya
Korkmak üzülmek hüzün boşa sonuçta
Kader yahut yazgı diyorduk değil mi
Anlatmak, ağlamak, yazmak boşa
Gerçi bu dizeler,
Bunlar, bir kitabı yazarına anlatmak gibi
Kuşa, renkli uçurtmasını göstermeye çalışan çocuk gibi

Bitmek bilmeyen engin denizler var ya
Eskiden gözlerim onların başlangıcında hep seni arar
Bakınca bulutlarıyla göğü kaplayan
O sonsuz, uçsuz ve bucaksız gökyüzünü hepimiz görürüz
Bakınca:
sonsuzluğu ben gök'yüzünde', huzuru sende bulurdum
Hani hatırlar mısın, mesafeler derdin
Sahi gerçekten sonsuz:
Senin mesafeler derdin
Bir çocuktum tüm uzunluk hesaplamalarından bihaber
Ümidi elinde salıncakta sallanan
Ve her defasında
gayretle gökyüzüne dokunmaya çalışan
Çabalama, ağlamak gayret boşa

Bu dizeleri dilerdim ki direkt sana söyleyeyim
Lakin tahminim beni sevme olasılığın kadardır
Artık senin iki kelimeni duymak
Biliyorum ki bu sana söylediğim son veda cümlesi değil
Zira en sonuncusunu halihazırda söylemiştim
Okumak, ağlamak, yazmak boşa
Umarım,
Güzel bir geleceğin olur
Kalbinin güzelliği kadar hayat
O tatlı gülümsemene layık olur, yaşadığın olaylar
Belki de son kez diyorum-dur-, kendine iyi bak
Bu dizeleri dilerdim ki direkt sana söyleyeyim