Diyordun Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Diyordun ki güneş hiç batmaz,
ışık hep bizimle kalır.
Geceyi unuturdu gözlerin,
o eski düşlerde kaybolurken.

Diyordun ki rüzgâr hep eser,
aynı yoldan döner geri.
Oysa yollar unutur adımları,
ve rüzgâr başka diyarlara sürükler beni.

Diyordun ki sevda solmaz,
dalında hep bahar kalır.
Ama sarardı gülüşlerin,
bir sonbahar vakti gittin ansızın.

Diyordun ki zaman durur,
bizim için hep genç kalır.
Ama aynalar unutur mu yüzümüzü?
Zaman akar, izler kalır…

Şimdi sessiz bir gökyüzü,
biraz keder, biraz anı.
Ve içimde yankılanan sesin:
*"Diyordum… Ama inanmış mıydın?"*