Diyordu ki Annem Şiiri - Ünal Yıldırım

diyordu ki annem
kavilleşen iki yüreğin
yaktığı çoban ateşiydi sevda
cephesinde bağrımız ısınır
sırtımız buyardı gecesinin ayazında
böyle belledik sevdayı

hayatımızdan hiç eksilmedi
gurbet ve sıla
yollarını beklediğimin hasretini
çocuklarımın beşiğinde okşadım
ağaran saçlarım oldu
oyalı yazmamın altında
türkülere sığınıp saklandım

seyrek gelişleri bile efendimin
hakikat ederdi düşlerimi
sevinç çığlıkları akardı içime

ayağında
mahmuzlu körüklü çizme
bacağında dar paça pantolon
sırtında bol kopçalı ceketi
ve yana eğik
yeşil ormancı kasketiyle
gururumdu efendim

gümüşlü eyerinde mavzeri
işlemeli heybesinde havadisleriyle gelirdi
böyle gelirdi gurbetten

yelelerinde rüzgar
burnunda çatal nefes
kalkan göğsü köpükler içinde
höyük sağrılı atının
nallarında kıvılcım
bildik bir özlem naralarında
dolanır çatal taşın etrafını
kırıp dizlerini şahlanır
eritir yüreğimin yağlarını
bu da sevdamın bir yanıydı

yasak
ulu bir mirastı öteden beri
sıkı tembihlerle büyüdük
bu yüzden
dökemem ki orta yerde sevdamı
kesilir elim ayağım
tenhalara sürerim sevincimi
kasveti ağır ağır inerken yüreğimin

akşamı bulmaz
köy halkı dolar hanemize
otururdu ay batana değin
laf lafı aralar
sofralar yeniden kurulur
hatırı tazelenirdi kahvelerin
ben uzağında gezinir
hizmetine kul olurdum efendimin
bana yeterdi
yıldızlı gecelerde nefesi

diyordu ki annem
kavilleşen iki yüreğin
yaktığı çoban ateşiydi sevda
cephesinde bağrımız ısınır
sırtımız buyardı gecesinin ayazında
bir savaş sonrası
kırklı yılların
böyle yaşadık sevdayı