Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şehirden bıktım, şehirde benden,
Dön sırtını çık gel diyor Trabzon.
Can kursakta henüz kopmadan tenden,
Dön sırtını çık gel diyor Trabzon...
Hasret yüklü güzel bir şiir
Trabzon benide çağırsa keşke çok merak ediyorum,
güzel bir şehirmiş
yüreğine sağlık sevgili Ayser
selamlarımla
Bülbül'ü Koymuşlar Altın Kafese
İllede Vatanım Demiştir.
Altın Kafeste Çıkarılıp Serbest bırakıldığında
Bülbül'ün ilk işi Çalıya konmak olmuş denilmektedir.
Bu Şiirinden dolayı değerli Üstadımı Takdir etmemek elde değil.
Yüce Yaratanımız bizleri Öz Vatanımızdan ayırmasın.
Çorumdan Selamlar-İsmail YILDIZ
Toprak çekiyor havasını suyunu kokusuna özlem tek kelime harika olmuş efendim....canı yürekten tebrikler
Sıla özlemi burnunuzda tütüyor anlaşılan...Sılayı özleyen yaşadığı yerin hiç bir şeyini beğenmez olur...Her bahane ona memleketine dönüş için bir vesiledir...Güzel bir şiir efendim, tebrikler...
aslinda icler acisi halimiz...ah bir arinabile ruhumuz su kahrolasi MADDE,den...saygilarimla
Haklısınız. Burada ne dostluk var, ne insanın kıymeti var. Her şey karmakarışık.
Tebrikler, ellerinize sağlık.
Güzel şiir olmuş.
Selamlar.
Yine duygulu,anlamlı bir şiir kutluyorum arkadaşım.Sakın başka şehir de DİYOR ..olmasın:-)Sevgi ve saygılar güzel yürekli dostum
Vallahi Ayser hanım, bizler sizin düşündüğünüz gibi yaptık..Baktık ki, ölsek cenazemizi belediye kaldıracak, hiç olmazsa baba ocağına gidelim de, zaman aşımına uğramamış bir iki dost buluruz belki dedik..sizin oralarda dost eli uzatacak insanların çok olduğuna eminim..Tabii yine de siz bilirsiniz..
Şiiriniz güzeldi..Bayramınızı kutlar yeni yılın tüm günlerinin bayram tadında geçmesini dilerim....
Üst üste yaşanır adı apartman,
Her kes bir birinden çeker el aman
Köyümüz de durum bundan çok yaman,
Dön sırtını çık gel diyor trabzon...
Komşunun komşudan yoktur haberi,
Uyum sağlayamaz desen gel beri,
Ne baharı belli, ne zemheri,
Dön sırtını çık gel diyor trabzon...
Saygı değer şiir dostu şu çekilmez şehir hayatını
okadar güzel anlatmışsınızki bazen çekip gitmek lazım diyoruz evet aynen söylediğiniz gibi aynı binada aylarca
yıllarca bir birimizi tanımadan yaşayıp gidiyoruz
ama her şeye rağmen bazı şeyler buraya daha çok
bağlıyor gitmemize engel oluyor yani bazı şeyleri bırakıp gitmek zor geliyor. yüreğinize sağlık çok güzel bir şiir olmuş bende tam puanımı ekliyorum bu güzel şiir için.
Ekrem
yureginize saglik,hasret ve ozlemi guzel diel giterimissiniz guzel siirinizde.
omrunuz bereketli yureginiz ve kaleminiz uretken olsun.
saygilar
Bu şiir ile ilgili 42 tane yorum bulunmakta