Diyet Şiiri - Mehmet Yöndem

DİYET

1.

Buğu, köpük, kir! Avlunun uslanmadan
dönüşen gölgeleri.Siklet kovalanı
yorken diner ten; imge, kuşanır ger
gileri... İrkiterek uyanır; gezgine
sırça kırıntılarından evler diken
kalpazan: şair! İşte, harfler sahte;
kelimeler, fahişeler gibi kelepir.

Alfabe ki geceleri kalbe saplanan
demir! Kan çekilince damar serinli
ğiyle üşür akkor, metalden izlerle
ten avunur; sızı diner, iz silinir.

Buğu, köpük, kir! Hayalet cisimlerin
susmayan imgeleri: olmayan yörüngeler.
İmge, med; uyku, cezir. Sen; cisim
leri hecelere mıhlayan lanetli şehir!
Harfleri meçhul, alfabesi kör.
Söyle, nedir bu bataklıkta içlenir
gibi gezgini şaire imleyen sihir?

2.

Gezgin yakalanınca katlanır evler.
Tıkanır, göğsünde kargılarla şairin
şiirinden artakalan boğumlu damarları;
sahici yanıklarla döner yüzü çocuk
luğuna uzattığı soğuk ellerinden; kargı
koklanan bir kalbe değer...

Gezgin; boşa bu iç çekişler. Çabalama!
Tartaklanmadan geçemezsin bu boğumdan.
Koyver uçsun kargıları. Bu damar,
kanından dönenmek için bir pıhtı
gibi durduğun şairin eskimiş yalanları.

3.

Gezginin sivri yanları... Ağdasız
birer hırıltı. Onlar, kıyısız bir denizin
pıhtısız akışkanlıkları.

Şair;
Ona yine aynı sayıklamalarla sızlanmak
düşer, şiir kıvrımlarında kalbinin
kamburlarını:
Buğu, köpük, kir! Buğu
köpük
kir...

Mehmet Yöndem
1999