Diyemezdim; Sindiriyorum Şiiri - Nebi Ünler

DİYEMEZDİM; SİNDİRİYORUM

Bugünlerde ne etsem, ne yapsam,
Ne desem, mutlaka bir pot kırıyorum…
Dilime paslı kelepçeler taksam,
Yinede pişmanlıkla hıçkırıyorum.

İtilmek, kovulmak mevsimindeyim,
Kendi kendimden dahi sıkılıyorum…

Varsa da, yoksa da ucuzundan sarma tütün
Sen yoksun ya! Ardı ardına ateşlemek kesmiyor…
Aynalar da bölük pörçük, gönlüm değil ki bütün,
Ruhum sıkılıyor... Huzur yeli bir zerrecik esmiyor.

Galiba yine bir girdabın çevresindeyim,
Gözlerinde göz izi… Ah ah! Zorlanıyorum.

Uçmak istiyorum… Uçmak istiyorum
Kanatlarım yok… Kanatlarım yok…
Kaçmak istiyorum… Kaçmak istiyorum
Hiç dermanım yok… Çok yılgınım çok.

Mutsuzluklarının tek günahkârı, malum ben,
Omuzlarımı çökertiyor suçluluk, çıldırıyorum…

Kararıyor içim dışım, ne tadım var, ne tuzum!
Moralim sıfırın altında, batıyorum, en dipteyim…
Berber kesiyor saçımı, kısacık… Uyumsuzum,
Kozan dermanım değil… Gayrı en itici tipteyim.

Halbuki nelere, kimlere layıktın, biriciğim sen,
Doğuştan sanatçısın… Utancımdan kıvrılıyorum.

Belki de uyduruk bir hikâyeydi, babamın ona gidişi,
O gözlerde göz izi varken diyemezdim; sindiriyorum.
Korkma, çabuk toparlar, çabuk unutur seni, o ateşli,
Diyerek; vicdanıma, kuş tüyü bahaneler bindiriyorum.

Bak ona, anında Can’ı çekmiş canı, görmedin mi?
Vurdumduymazlık zırhımı, raftan son kez indiriyorum.

Uzanan bir el olmadı, olmayacak, mutlaka batacaksın,
Yılgın Yağmur bitti bak, bitti en sonunda tüm yollar…
Şu yılgın halinle, söyle, bir daha nasıl kalkacaksın,
Hadi bir dene! Bekliyor seni tozdan, çamurdan kollar.

Kim bilir belki orda karşılar, hasretle sarılır babam,
“Hoş geldin oğlum! ..” der… Ey AŞK haddini, bildiriyorum.

Adanasız, 02.10.16 – 15.08 Y.Y.
………….