Diyemem, Gidemem Şiiri - Şefik Akboğa

Öyle yazdığıma bakma benim, diyemem, gidemem ben. Sitemler büyüttüm içimde, sanada yeter banada. Senden biraz benden biraz herşeyden var aslında. Unutkanlığımın sebebini de biliyorum artık. Hatırlamak istememek, kaçmak kendinden bile uzaklara ve kendi içinde kendince kaybolmak geliyor aklıma. Ve unutup herşeyi kaçtığın yere gün batımında hiç bir şey yok gibi yeniden dönmek yok mu? İşte sorsalar benim hayatım. Kendimden kaçmak kendimi kovalamak, kendimi yormak, kendimi oyalamak adı yaşamak, adı aşk. Adına ne dersen de işte olan bu. Peki ya nedir bölünmek bilir misin sen? Kendi iç dünyanda ayrı, sana bakarken ayrı benden öte benler var bende. Tanımadığım bunca beni bana kim getirdi sahi sen, tanıyormusun bu yabancı benleri. Neden senle ben olacakken bunca benleyim. Hiç sordun mu kendine. Aynı yerde iki yabancımı olduk yoksa bilmeden. Hiç düştün mü halimizin derdine. Diyemem, gidemem dedim ya ne diyebildim ne gidebildim. Nede kalabiliyorum, ne sende nede kendimde.
Dili zehirli, gözü nehirli bir sevdaydı bizimkisi sevene faydası olmayan. Şimdi geriye dönüp bakınca bir başka görüyorum bir başka düşünüyorum. Neydi bizi bir araya getiren ve neydi hala bunca kavgaya bunca patlamaya rağmen dağınıklığı toplatan. Sen bilmezsin, bende bilmem. Diyorum ya diyemem gidemem. Mecburiyetlerimizin esiriydik belkide . Herkes kendine severmiş ya herşeyi. Ben seni başka sevdim. Kırılıp döküle döküle sevdim, belkide yanlış sevdim ama yalansız sevdim.Olurda ölürsem bilesin istedim.
Gurura vurupta hiç gizlemedim sana olan duygularımı, bir ırmak misali akabildiğim kadar akıp çağlaya bildiğim kadar çağladım sende. Coşkun sel misali akarken işte ağladım sende. Hem kendimi bitirdim hemde seni, ne kendimi toplayabildim nede bu hüzün dolu şiiri. Denedim.
Yüreğime bin düğüm, her gün bin düğüm attım olmadı, Geceyi gündüze, güzdüzü geceye kattım olmadı,
Gün doğdu, gün battı yattım kalktım olmadı,
Her yerde sen varsın tüm hücrelerimdesin bilmem haberin var mı?
Diyemedim, gidemedim, bıraktığın yerdeyim.