Diyemem Şiiri - Zeynep Turhan 3

İçimde ne var biliyor musun
Kendimin bile ulaşamadığı
Kör karanlıklar
Ellerim yanıyor
Avuçlarım kanlı
Ben nasıl yanıyorum görüyor musun
Duyuyor musun ben nasıl ağlıyorum
Hâlâ toprağıma ektiğim umut fidanları
Adını nasıl sayıklıyor
Görüyor musun
Bence artık gör
Çünkü ben kör oldum
Gözlerim sana yazacağım sayısız kelimeyi okuyamıyor
Gönlümün de eski neşesi pek yerinde diyemem
Diyemem sana ben iyiyim
Kollarına ihtiyacım yok
Ben tek başıma uçarım, kanatlarımda gücüm bol
Diyemem

Günler de hızlı geçiyor zaten
Seni bu üç günlük dünyada
Bir ömür sevdim diyemem
Ölümümden sonraki hayatımda
Sana seni sevmeyeceğimin garantisini veremem

Baksana bitkinlik ruhumu esir aldı
Sevgi denen illet
İçime bir açlık oturtup kalktı
Ben yine de sana
Seni seviyorum diyemem
Bu histen korkmaya başladım
Bu, yavaş yavaş
Beni uçurumun tepesine alıştıran
Bileklerimi ince bir telle bağlayan
Bedenimi, ruhumu kanatan bir his
Yine de diyemem
Bundan şikayetçiyim
Beni bu hislerden kurtar diyemem
Şayet bu kalbim böyle atmasa
Aklımda her gün yerin olmasa
Bu bedenim neye sarılacak
Dilim neyi sayıklayacak

Beni bu karanlıklara itip kaçtın
Sahi aklında ismim bile yok
Arada bir anacak
Neyimi bilirsin zaten
Sen benim, neyimi bilirsin?
Şu akılsız, fikirsiz sevdamı
Elinde oyuncak bellersin
Ayağının altına halı edip ezersin de
Sen benim yanıp kavruluşumu
Okyanuslarda en dipleri buluşumu
Güneşin alnında buz kesen yüreğimi
İçimin kızgın bir yağ gibi damarlarımı yakışını bilmezsin

Hoş sevdiğim
Senin bilmenle iyileşecek değilim
Bir gülmenle yeşerecek değilim
Ruhum çoktan kara topraklara gömüldü
Yalnız bedenim ile, seni eskisi gibi sevecek değilim.