*Diyemem.. Şiiri - Osman Kılıç

Dur çocuk! ! Dön şuraya bak:
Mavilik içinde yüzen bu adalar
Bu köpük kitleleri
Üzüntüsüz ve sevinçsiz birer göz yığınıdır
Şaşkın ve şaşırtıcı beyaz gözlerdir..
Bırak hepsi bakadursun..

Çiçeklerini çalarak bu parkın bekçisinden
Annenin gözlerini geri almış olursun
Şaşırılmış adres
Ve onlarda ağlamak bulursun..

Sisten peçesi altında büyük bir kent
Büyük bir yosmadır İstanbul
Ve bu şehir
Pahalı yemeklerin yendiği
Günlerce çıkaramadığın acı
Sancılı parasızlığındır senin
Bilirim
Ama özenme bunlara..
Diyemem..

Senin o küçük kuraklığının göz alan zenginliği
El çabukluğundan kaynaklanır çocuk
Satılık şeyi satılmışa çeviriveren
Parasını ödemeden alışveriş..
Bırak! ! o elindekini çocuk..
Diyemem...

Sırtında kalabalık alev alev kaynarken
Sen ateşler içinde isyanına gömülmüşsün çocuk
Ve yalnızlığına..
Uyan çocuk! !
Diyemem..
Uyanalım! !

**Eskiden her gece yatağa yattığımda bana bir bisiklet vermesi için tanrıya dua ederdim.Sonra tanrının çalışma stilinin böyle olmadığını anladım,gittim kendime yepyeni bir bisiklet çaldım.Ve ondan sonraki her gece yatağa yattığımda tanrıya beni affetmesi için dua ettim (Al Capone) ..

06.03.03