Diyemedim II Şiiri - Necdet Uçan

Sordular, sorguladılar
Aradılar
Israr ettiler
Mecbur bıraktılar
Mahcubiyet duyarak
Yandım, kıvrandım da
“Evet var” diyemedim

Gözüm yolda
Gönlüm darda kaldı
İçim yandı, kanamadım sana
Göresim geldi
Çok özledim
Kaç dize yazdım şiirine
Duraksadım, yutkundum “gel” diyemedim

Acılara tutundum
Gülmeyi unuttum
Yıllar yılı yüreğim öksüz
Yara, bere içinde kaldım
Düştüm, tutunmadan kalktım
İçimde kırıntı kadar umudu büyüttüm
“Pes etmedim” diyemedim

Kan çağına dönmüş gözlerinle
Bakma acılı ve öyle acıklı
Dağlama yüreğimi
Soldurma gökyüzümü
Yerle bir olurum her seferinde
Her şeye rağmen
“Bu hayattan yoruldum” diyemedim

Çileden çıkmış
Öfkeli, deli yüreğim
Dikiş tutmayan duygularımla
Kafa tuttum da olan bitene
Karıncayla dertleştim fısıldaşarak
Efkar dağıttım
“Neden hep benim başıma gelir” diyemedim

Gözümün önünde
Sudan sebeplerle kaydı
Işıltılı caddeler
Dokunduğum yıldızlar
Dip dibe inci gibi dizilen parıltılı günler
Alıp başını gittin
Gururum engel oldu
“Gitme kal” diyemedim

Eksiklik vardı
Aksaklık vardı
Uzadı, kısaldı
Frekanslar uyuşmadı
Yan yattı, canım burnunda, daraldın
Gün geçtikçe uzaklaştın
Sarsıldım, incindim
Kendime yedirip “dön” diyemedim

Kimse bilemezdi
Tahmin bile edemezdi
Yaşadıklarımı, çektiklerimi
Ezinç ve üzünçlerimi
Bir ömür
Temyizi olmayan
İçimi müebbete hükmettim
“Başıma neler geldi” diyemedim

Taşra çocuğuyum ben
Küçücük şehirde yetiştim
Lümpen ilişkileri bilmem
Alışık değilim
Süslü laflara
Şaşaalı hayatlara
Alavere dalaverelere
İster sıkılganlığımdan
İstersen
Utancımdan de
Bir “hoşça kal” bile diyemedim

Ve sen de
Sistemin mağduruydun
Bu toplumda kadındın
Bilumum sıkıntılarını yaşadın
Örselendin
Hırpalandın
Yıprandın
Yalpaladın
Dilimin ucuna kadar geldi
Yeltendim
Cesaretimi toparlayıp
“Neyin var” diyemedim

Biliyorum
Aramamam
Sormamam
Sonuçlarına katlanmam
Buralardan uzaklaşmam
Bedel ödemem gerekiyordu
Caddelerini ezberlediğim şehrine
O tanıdık sokağına
Sıvası dökülmüş evinin önüne
Numarası hafızam mıh gibi çakılan
Kapına kadar geldim
Kapını çalamadan
“Artık gidiyorum, elveda” diyemedim

Çok üstüme geldiler
Çekiştirdiler
Eleştirdiler
Eğdiler
Büktüler
Semirttiler
Sıkıştırdılar
Söylendiler
Linç ettiler
Sır gibi sakladım derinliğimde
“O gitti” diyemedim

Duyguma hükmedip
Yüreğime söz geçiremedim
Farkındayım
Yazık ettim
Ve ayıp ettim
Yaşanmışlıklara, kurduğumuz hayallere
Baskı, zulüm, öğüten düzene inat
Açıkça haykırıp
Bağıra çağıra
Göğsümü gererek
Sevdiğim yara
“Seni seviyorum” diyemedim

Gelinen aşama
Ne basit
Küçümsenip, azımsanacak
Ne eften püften
Ne de sıradandı
Yan yana
Gönül gönüle
Etle tırnak gibiyken
Zorunlu hal alan
Malumun ilanıydı aslında
Biz ayrıldık da
Kendim dahil
Hiç kimseye
Birlikteliğimiz “bitti” diyemedim

Üst üste binmiş
Kenetlenmiş, katmerli duygular
Seven yürekle başlayan süreçte
Kimse anlayamadı önce
Konduramadı sonra
Derken, anlamlandıramadı
Soramadı dahi
Nasıl olurdu ki
Böyle bir ilişkinin bitebilme ihtimaline
İnanamamışlardı
Ne mümkündü
Öyle ki
Dünyaya avazım çıktığınca “biz öldük” diyemedim

Aralık 2024