Diyemedim Şiiri - Mehmet Koç

bahar yüzlü bebeğim diyemedim
seni seviyorum diyemedim
bulutları indirip tac etmek isterken
saçlarına
ben suskun kaldım yanında
diyemedim
seni seviyorum diyemedim
güneşi indirip, sinene asmak vardı
aşkımın kolyesi diye
ayı tutup geçirmek
parmağına
ve sarılmak beline
seni sarmak öksüz gecelerimde
şarkılarımı sana söyleme
şiirlerimi san yazmak
düşten düşmüş bedenimi
bedeninde eritmek
karanlığın büyüsüyle karışıp
tatlı öpüşlerle teninde ter olmak
ruhunu okşayıp aşkın olmak
ve titreyen kollarının alabildiği en son
ben olmak vardı ya
diyemedim sevgili
sana sarılıp sabahı sabah
geceyi geç eyleyemedim
bedeninde eriyip
tatlı teninde ter damlası olamadım
sen olamdımya sevgili sen olamadım ya