Diyemedim Şiiri - Muammer Erdem

Dün gece bir düş gördüm.
Ömrümce görmeyi düşlediğim tek düş.
Karşımdaydı Deniz,Hüseyin ve Yususf.
Beni soru yağmuruna tuttular.
Değdi mi?
Bu uğurda şehit olduğumuz diye.
Halkımız sonunda anladımı?
Kendisi uğruna şehit olduğumuzu,
Çabalarımızın onlar için olduğunu.
Birşey diyemedim.Sustum.Üzgünce.
Sessiz kalınca ben
Olsun.
Üzülme! Eninde,sonunda anlaşılacağız nasılsa.
Eğme başını önüne.
Yakışmıyor bu tavır bir devrimciye diyerek.
Eğilmiş başımı yukarı kaldırdılar.
Gözümüzün içine bak.
Yılgınlık yok dediler.
Bak,Bak ne olur.Başın dik ve Özgürce.
Geç te olsa anlaşıldı amacımız değil mi? dediler
Diyemedim.
Deniz'ime.Yusufum'a ve Hüseyin'ime.
Arkasında binlerce bizi sessizce dinleyen devrim şehitlerine
Sizin günlerimiz en güzel günlerimizmiş diye.
Bir arpa boyu bile yol alamadık diye.
Anlatamazdım onlara kızına tecavüz eden din adamlarını,
Ergenekon için kurulan mahkeme salonlarını,
Oy uğruna sadaka olarak dağıtılan yardım paketlerini.
Sadece idare ediyoruz.İşte diye geçiştirdim.
Hiç ama hiç bahsetmedim türbandan.
Hele,hele Atatürk'ümün partisinde
Kara çarşaflılara rozet takıldığını.
Diyemedim.
Diyemezdim de.
Sadece niye erken gittiniz diyebildim.
Bıraktığınızdan daha gerideyiz
Diyemedim.
Olamazdı bu.
Eşyanın Tabıyatına aykırıydı.
Devrimler geriye çalışmazdı.
Ama;
Diyemedim.İşte.
Deniz'in o gözlerine bakarak
Burası Türkiye.Olmaz,Olmaz deme diye.
Bıraktığın bayrağı ileriye götüremedik diye.
Sizler gibi halkı için ölüme seve,seve gidenlerin
Gözlerine utancımdan bakamıyorum diye.
Kendisi için öldüğünü dahi bilmeyen halkının olduğunu,
Diyemedim onlara utancımdan.
Diyemedim.İşte.
En tehlikeli duygu olan susmayı yeğleyerek.
Zahmet edip te rüyalarıma giren o devrim şehitlerine.
Sizlere layık olamadık diyemedim.
Diyemedim işte;
6 Mayıslar da başımın niye eğik olduğunu.