Diyemedim Şiiri - İsmail Uzun 2

Kara sevda ile severken seni,
Unutmam sendeki o narin teni,
Bir kenara atıp giderken beni,
Ne olursun gitme, kal diyemedim.

Maziden anarken tatlı bir anı,
Hasretin boğuyor inan her yanı,
Sen idin gönlümün bir tek sultanı,
Bir anlık geçmişe, dal diyemedim.

İnsafa sığındım, yaptın zulümü,
Ölmeden tattırdın en zor ölümü,
Sana topladığım kuru gülümü,
Giderken yanına, al diyemedim.

Nice yerler gezdim, benzeri yoktur,
Senden başkasına bu yürek toktur,
Tütersin burnumda özlemin çoktur,
Son bir kez kokunu, sal diyemedim.

Bırakmaz diyerek baktım ardından,
O güzel gülüşün, gitmez yâdımdan,
Ne cefalar çekti dilim âhından,
Sensizlikten oldu, lâl diyemedim.

Kalakaldım böyle elim belimde,
Nice küfür geldi, durdu dilimde,
Bir resmin bile yok, yaksam elimde,
İşte böyle bende, hal diyemedim.

İtiraz etmezdim sonun bulsaydın,
Misal-i gül gibi kalıp solsaydın,
Ve sessiz sedasız, toprak olsaydın,
Ellere olma sen, bal diyemedim.
Ne olursun gitme, kal diyemedim.

------

YAKMASIN GÖNLÜNÜ HASRET ATEŞİ,
ÇAĞLAYAN DİL OL DA MERAMIN SÖYLE.
PARLASIN YÜREKTE VUSLAT GÜNEŞİ.
HÜZÜNLÜ BİR GÖZLE BAKINMA ÖYLE.
Atila YALÇINKAYA