Diyemedim Şiiri - Zekeriya Keskin

Belikleri bellerinden topuğuna inerdi
Saçlarından ikitel ver diyemedim.
Uzaktan bakardım gidemezdim yanına
Ellerin elime ver diyemedim.

Selvi ağcında bir dal gibiydi
Sılaya uzanan bir yol gibiydi
Arı peteğinde bir bal gibiydi
Ne kadar tatlı olduğunu söyliyemedim.

Dağbaşında bulgur bulgur kara benzerdi
Yüreğim yanıyor yar diyemedim
Onu sevdiğimi kendiside bilmezdi
Benim sende gönlüm var diyemedim.

Çok korkardım göze gelecek diye
Kem gözlerden nazar değecek diye
Bir nazar boncuğu aldım hrdiye
Bir çocuğa veripde gönderemedim

Herşey geride mazide kaldı
Yıllar gizli gizli ömrümü çaldı
Felek tutam tutam saçımı yoldu
Yakasına yapışıp dur diyemedim