Diyemedim Şiiri - Mahir Sürmelibey

Yıllardır bekledim,geldiğin anda
Gidiyorum dedin,kal diyemedim.
Gelecek mevsime artık umudum
Bir kırık fincanda fal diyemedim.

Dağım var başını duman bürümüş
Yolcum var dönülmez yola yürümüş
Hayata bağlayan kökü çürümüş
Düşerken tuttuğum dal diyemedim.

Karıncanın düşü Kabe’ye varmak
Kolların işidir hasretle sarmak
Seviyorum diye küçük bir parmak
Ağzıma sürdüğün bal diyemedim.

İstemiyorum ver geri busemi
Aşkın birkaç avuç sanki kuşyemi
Bindiğimiz delik kağıttan gemi
Gönlümü denize sal diyemedim.

Acı hatıra hep karşı ki kıyı ?
Çürük direk nasıl tutar yapıyı?
Fırsatlar çok hafif tıklar kapıyı;
Duyacağım tekrar çal diyemedim.